Dhurata qe i beri ZOTI shqiptarit ! Poezi nga Albert Karaxha

Nje Shqiptar ecte nder udhe,
I lodhur e i djersitur,
E me pas vendos te ulet,
E ti flas Zotit te ndritur

 

Zot o Zot, o Perendi,
Kam Atdhe a s'kam Atdhe,
Une e dua e me do,
S'bej per te, e ben per ne

Zot o Zot, cfare te bej,
Qe Atdheun ta shpetoj,
T'i kthej Shqiptaret ne rruge te mbare,
Mos ta bejne te renkoje

Renkon, e lendon, nga hija e krimit,
Vuan e mjeron, nga humbja e trimit,
Digjet e pervelohet nga urrejtja qe eshte mbjelle,
Qan e loton cdo dite, nga fytyra me maske te cjerre

Kur e shoh, me vjen te qaj,
Na mesojne ca te marre,
Me dhimbset ne shpirt, e ndaj sot,
Vendosa te flas me ju, te na ndihmosh o Zot

Zoti ndenji ne qetesi, e me vemendje degjoi,
Mori fryme thelle, thelle, e ne sy Shqiptarin shikoi,
Ngriti doren, fshiu lotet,
E vendosi te tregoje...

Kur e bera Shqiperine, ish e blerte dhe e bukur,
Bera male te thepisura, e burime me uje te ndritur,
Bera fusha te gjera, prodhuese, e te begata,
Bera kodra ca te larta, te ndale eren e shtrengata

Bera lumenj te paster, per te treguar simbolin e lirise,
Rrjedhin, rrjedhin e nuk shterin, deri sa ne zemer te tyre te mberrijne,
Bera pyje te jeshilte, plot me zogj qe kendojne,
Bera kec, edhe qengj, qe fushen te zbukurojne.



E me pas thash me vete, tani duhet te bej njerine,
Qe te dije te punoje, qe te gjithe bukurine,
E vendosa ta bej te zgjuar, e vendosa ta bej trim,
E vendosa ta bej te fitoje, se jeton me emrin tim

E i thashe eshte e jotja, zbukuroje dhe gezoje,
E me tha une e im bir do ta bejme, por me pas Ti shikoje,
Se une te falemnderoj per gjithcka qe ti me dhe,
Do punoj, jetoj me nder, per gjithcka qe bere per ne

Por s'e di ata qe vijne, a do dijne qe ta mbajne,
A do tallen me te drejtin, e do zene qe ta shajne,
Por ta dish nese nje dite, do ta bejne Atdheun te renkoje,
Do te ngrihem prej ku jam, e do vij te te tregoj,
Se vetem ju mbi keta njerez mund te vini drejtesi,
Se do zihen e do grinden, e do te bejne shume marrezi

E tani qe ti erdhe, e gjitheka ti me the,
Shko i qete e mos renko, se tani mua me ke,
Shko i qete te te tjeret, e te gjitheve tregohu,
Do te behet me e mira, per kete nga une premtohu

Une do t'i jap te drejtit, ate qe ai meriton,
E do t'i jap mekatarit, zerin e forte qe ndeshkon,
Do ta bejme prape te mire, te bukur, e te lire,
Do ta laj dhe pastroj, nga llumi i vjeter e i ndyre,
Do t'i jap force, do t'i jap mend, e pastaj do t'i jap shprese,
Do t'i them eshte perseri e jotja, do ta puth, e uroj mirembece.

Shkruan:Albert Karaxha